Stadiony świata

EURO, EURO i po EURO. Jak długo potrwa jeszcze piłkoszał? Od momentu, kiedy Polska z Ukrainą zostały wybrane na gospodarzy imprezy, wyobrażałam sobie, że wszystkie mecze w Warszawie obejrzę z (wówczas nieistniejących jeszcze) trybun oraz że będę pracować przy organizacji Mistrzostw. Udział w loterii biletowej wzięłam, ale „niewidzialna ręka” UEFY mnie nie wybrała. Nawet jeśli przy większej determinacji dało się wejść na stadion, mi chyba tej determinacji zabrakło (z zasady nie kupuję niczego po cenie wyższej niż nominalna). Otrzymałam natomiast kilka ofert pracy/praktyk. 2 z nich zdecydowałam się sama odrzucić, gdyż albo pojawiły się w niewłaściwym momencie albo po prostu nie były idealne, nawet jeśli oznaczały realizację tego celu. I tak oto prawie całe EURO obejrzałam w telewizji, niemal nie doświadczywszy tej wspaniałej międzynarodowej atmosfery. Przez te trzy tygodnie niewiele miałam czasu na inne sprawy: nie dosypiałam i musiałam zrobić przerwę w pisaniu bloga. Poniższy wpis jest na pożegnanie z EURO 2012. 

Szczawnica, mój drugi dom

Tak się ułożyło, że Szczawnica jest dla mnie drugim domem i spędzam tam prawie każdy długi weekend. To jedno z tych polskich miejsc, w których czas biegnie wolniej i nawet jeden czy dwa dni wystarczą, by naładować akumulatory. Aby taka terapia okazała się jednak skuteczna, trzeba wiedzieć, dokąd i kiedy się udać oraz jakich miejsc i terminów unikać. 

Co Hiszpanie jadają latem?

Na początku maja przez Polskę przetoczyła się fala upałów. Nim znów z nieba poleje się żar, warto się na to przygotować. Kiedy słupki rtęci w termometrach przekraczają 25°C, dla mnie oznacza to jedno: rozpoczął się sezon na gazpacho! Ten hiszpański chłodnik w swojej najpopularniejszej, andaluzyjskiej odmianie nie zawiera mięsa, ani nie wymaga gotowania. Jest sycący, zdrowy, a co najważniejsze – orzeźwiający. Nierozerwalnie kojarzy mi się z wakacjami w Hiszpanii, kiedy każdego dnia temperatura przekraczała 40°C. 

Nie chwaląc się, najlepsze gazpacho jadłam jednak… u siebie w domu. Przyrządzenie takiej zupy nie jest skomplikowane, ale dość czasochłonne, gdyż wszystkie warzywa należy przepuścić przez drobne sito. Niektórzy pomijają ten krok, ale wierzcie mi, pływające w chłodniku skórki i pestki to nie jest najlepszy pomysł. Oczywiście wiele zależy od jakości składników. Gazpacho wyszło smaczniejsze, kiedy użyłam pomidorów z ogródka albo cebuli przywiezionej z Krymu. A oto i przepis:

Składniki (na duży garnek):

Pół kg pomidorów

Pół kg czerwonej papryki

20 dag zielonej papryki

Pół kg cebuli

1 kg ogórków

4 duże ząbki czosnku

100 ml octu winnego

Natka pietruszki

Sól, pieprz

1 litr wody

250 ml oliwy z oliwek

3-4 kilkudniowe kajzerki 

Warzywa umyj, obierz i pokrój. Ja zazwyczaj odstawiam je na noc do lodówki w dużym garnku wraz z wyciśniętym czosnkiem, aby wszystko się przegryzło. Bagietkę połam, dodaj sól, zalej wodą i octem. Odstaw na 3 godziny. Po tym czasie zmiksuj wszystkie składniki i przetrzyj przez drobne sito. Dopraw solą i pieprzem do smaku. Schłodzone gazpacho podawaj z grzankami.

***

W Hiszpanii byłam dwa razy (nie liczę pobytu na Wyspach Kanaryjskich) i spędziłam tam łącznie trzy tygodnie. Przez ten czas udało mi się zobaczyć prawie wszystkie najważniejsze miejsca, w tym Madryt i Barcelonę. W rywalizacji tych dwóch miast zdecydowanie wygrywa dla mnie stolica. Barcelona wydaje mi się nieco przereklamowana (zwłaszcza za sprawą filmu „Vicky Christina Barcelona”). Może i ma ładne centrum, Gaudiego oraz plażę, ale jej przedmieścia to ponure blokowiska pozbawione charakteru. Madryt natomiast – na tyle, na ile zdołałam go poznać - nawet na obrzeżach sprawia wrażenie królewskiego i reprezentacyjnego miasta. Ciekawe, że kiedy tam byłam, miałam mieszane uczucia. Kilka tygodni wcześniej wróciłam z Londynu, który zachwycił mnie wszechobecnym porządkiem, zaś tu irytowały mnie harmider i zgiełk. Chętnie jednak któregoś dnia do Madrytu wrócę. Paradoksalnie, pomimo postawienia całego domu do góry nogami, nie znalazłam żadnego zdjęcia stamtąd. 

Przy okazji pobytu w Hiszpanii zdecydowanie warto wybrać się na Gibraltar. To niepowtarzalnie miejsce: półwysep, miasto i brytyjskie terytorium zamorskie w jednym. Odkąd Brytyjczycy w XVIII wieku zajęli tę samotną skałę, Gibraltar stał się przedmiotem nieustających sporów. Miejscowa ludność jednak dwukrotnie opowiedziała się w referendum za utrzymaniem status quo. I tak przekroczenie granicy oznacza dziś przejście z jednego świata do drugiego. W jednym panuje hiszpański chaos, a ludzie zamawiają na obiad paellę, podczas gdy kilkaset metrów dalej mamy równiutkie czyste chodniki, czerwone budki telefoniczne i brytyjskie sieciówki. Program zwiedzania obejmuje zawsze wjazd na szczyt zamieszkany zresztą przez makaki, podziwianie roztaczającego się z góry widoku na cieśninę i Maroko oraz spacer siecią tuneli wykorzystywanych w przeszłości przez wojska. Polacy dodatkowo zatrzymują się pod tablicą upamiętniającą śmierć generała Władysława Sikorskiego. Nic dziwnego, że Brytyjczycy przez wieki nie oddali Gibraltaru. Jest to ważny punkt pod względem strategicznym, niesłychanie trudny do zdobycia.