Polska egzotyczna: Suwalszczyzna

Nie mam najmniejszego problemu ze wskazaniem moich ulubionych, magicznych miejsc w Polsce. Jest ich kilka, a każde z nich ma ogromny potencjał turystyczny. Mimo to, regiony te są wciąż słabo zagospodarowane i na pewno nie zderzycie się tam z tłumem zwiedzających. Zamiast tego, znajdziecie dziewiczą przyrodę, spokój i niezapomniane widoki. Jedno z takich miejsc na mojej liście to Suwalszczyzna. Byłam tam w 2002 roku i ten jeden raz wystarczył, by zajęła ona na niej wysoką pozycję.

Z geograficznego punktu widzenia, w skład Suwalszczyzny wchodzą trzy pojezierza: Suwalskie, Augustowskie i Sejneńskie. Według Wikipedii, jest to również kraina historyczna, obejmująca zasięgiem tereny północno-wschodniej Polski i południowo-zachodniej Litwy. Polski fragment ograniczony jest rzekami Biebrzą i Ełkiem oraz linią łączącą miasta Gołdap, Olecko i Ełk. To tyle, jeśli chodzi o suchą definicję.

Z każdym wyjazdem kojarzy mi się potem muzyka, jakiej akurat wtedy słuchałam i/lub książka, którą wtedy czytałam. Przemierzając suwalskie bezdroża, zaczytywałam się we „Władcy Pierścieni”, a dokładniej w drugim tomie trylogii. Fanom Tolkiena nie muszę przypominać, że w tej powieści  jeden obszerny opis przyrody goni drugi. Jednocześnie za szybą miałam niezwykły krajobraz, na opisanie którego Tolkien na pewno zużyłby sporo atramentu i papieru. Bo nie da się obojętnie spojrzeć na nieskażone cywilizacją tereny, pełne zieleni, wzgórz i jezior, a na dodatek pokryte gęsto głazami naniesionymi kiedyś przez lodowiec. Na wszystko znajdzie się naukowe wyjaśnienie: dzisiejszy krajobraz Suwalszczyzny jest w dużej mierze dziełem zlodowacenia Wisły, a więc kształtowany był już kilkadziesiąt tysięcy lat temu. Wycofujący się lądolód doprowadził do zaburzenia naniesionych wcześniej osadów i wyprofilowania terenu. Potworzyły się wtedy moreny, jeziora, rynny i oczka  polodowcowe. Wspomniane głazy narzutowe pochodzą ze Szwecji, Wysp Alandzkich i dna Bałtyku. Więcej na ten temat...

Atrakcji w tej okolicy jest co niemiara: od przyrodniczych (Hańcza – najgłębsze jezioro w Polsce), poprzez religijne (bazylika w Sejnach), po etnograficzne (zróżnicowanie kulturowe miejscowej ludności). Jednak najbardziej unikalnym zabytkiem jest most, a w zasadzie mosty kolejowe w Stańczykach. Położone w powiecie gołdapskim, na północny zachód od Suwałk, należą do najwyższych w Polsce. Ich długość wynosi 180 metrów, zaś wysokość 36,5 metra. Oba mosty są względem siebie równoległe, a pod nimi przepływa rzeka Błędzianka. Ciekawa historia i sama konstrukcja budowli została rozwikłana dopiero niedawno. Najpierw powstał most południowy (ukończony w 1917 roku), a następnie północny (1918 rok). W obliczu zawirowań politycznych w międzywojennej Polsce koncepcja inwestycji zmieniała się od budowy dwutorowej magistrali na Litwę, do lokalnej trasy jednotorowej. Tak więc 1 października 1927 roku pociągi zaczęły kursować  na całej trasie tylko na jednym z mostów. Przywoziły one tutaj przede wszystkim turystów, wędkarzy, grzybiarzy i narciarzy (tak, można tu jeździć na nartach!). Linię rozebrały oddziały Armii Czerwonej w 1945 roku i tak już zostało.